...มีใครอยากไปเที่ยววัดกับครูบ้าง?...
...มีวันหนึ่งอาจารย์ที่ผมเคารพรักและยังรักอยู่ถึงทุกวันนี้ นามของท่านคือ "อาจารย์ถนอม" ผู้รับหน้าที่ในการสอนวิชาพระพุทธศาสนา ได้ถามนักเรียนให้ห้องว่า "ใครอยากไปเที่ยววัดกับครูบ้าง?" ต้องบอกก่อนว่าผมเป็นคนที่ชอบและสนใจเรื่องพระพุทธศาสนามาตั้งแต่เล็ก โชคดีที่เกิดชนบท ยาย พ่อ แม่ จึงพาเข้าวัดมาตั้งแต่ยังเด็ก บทสวดให้พรต่างๆ บทพาหุงฯ นี่ ผมท่องได้ตั้งแต่เด็กครับ ดังนั้น เมื่ออาจารย์ชวนจึงไม่แปลกที่ผมจะยกมือเป็นคนแรกอย่างแน่นอน
...เช้ามืดวันเสาร์ที่ 3 กุมภาพันธ์ 2539 ผมได้ลืมตาขึ้นบนรถบัสที่โดยสารมา ณ สถานที่แห่งหนึ่งที่มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากหมอกจางๆ ในยามเช้า กับอากาศเย็นสบาย ผมซึ่งเป็นเด็กใหม่จึงได้แต่เดินตามหลังอาจารย์ไปพร้อมกับเพื่อนกลุ่มเล็กๆ และลุงป้าน้าอาที่นั่งรถบัสมาด้วยกัน สักพักเราได้เดินมาถึงพื้นที่แห่งหนึ่ง อาจารย์ก็บอกให้นั่งรอร่วมประกอบพิธีตักบาตร และเมื่อฟ้าสร่างสิ่งที่ทำให้ผมตลึง..ตึง..ตึง...คือ พระภิกษุสงฆ์จำนวนมากมายนั่งสงบนิ่งอยู่บนเนินดินที่ยกขึ้นมา เรียกว่า "ลานธรรม" มีพระพุทธรูปปางสมาธิองค์ใหญ่สีขาวตั้งตระหง่านสวยงามมาก อาจารย์บอกว่า นี่คือ "พระธรรมกาย" ผมประทับใจมากกับกิจกรรมตักบาตรที่สงบ เป็นระเบียบ ทุกคนหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส เบิกบานในบุญกันอย่างมากมาย และสิ่งที่ตราตรึงอยู่ในใจผม คือ "พระธรรมกาย" และ "คณะสงฆ์จำนวนมากมาย" ที่สงบเสงี่ยม เป็นระเบียบเรียบร้อย อย่างที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลย
...จะมีอะไรเกิดขึ้นจากนี้ต่อไป ขอโปรดรอติดตามต่อนะครับ
แต่ที่แน่นอน คือ ผมได้รู้แล้วว่า...ที่นี่คือ "วัดพระธรรมกาย"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น